همبستگی تنش شغلی با خودپنداره حرفه‌ای در پرستاران کودکان

مقدمه: در محیط پر تنش کاری بخش کودکان، خودپنداره حرفه‌ای بالا در پرستاران می‌تواند نقش مهمی در ارائه مراقبت‌های مطلوب‌تر به بیماران داشته باشد. مطالعه حاضر، با هدف تعیین ارتباط تنش شغلی با خودپنداره حرفه‌ای، در پرستاران شاغل در بخش‌های کودکان بیمارستان‌های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد. روش کار: پژوهش توصیفی- همبستگی حاضر، بر روی 165 پرستار شاغل در بخش‌های کودکان بیمارستان‌های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد. نمونه‌گیری به روش در دسترس انجام شد. اطلاعات به‌وسیله پرسشنامه سه قسمتی ”پرسشنامه ویژگی‌های جمعیت‌شناختی“، ”مقیاس توسعه یافته تنش پرستار“ (Expanded Nursing Stress Scale) و ”پرسشنامه خودپنداره حرفه‌ای“ (Self-Concept Questionnaire) جمع‌آوری شد. شاخص روایی محتوای ابزارها و پایایی با استفاده از همسانی درونی (آلفای کرونباخ) با شرکت 15 پرستار بخش اطفال و آزمون مجدد بفاصله 10 روز انجام شد. تحلیل داده‌ها با نرم افزار اس پی اس اس نسخه 24 انجام شد. یافته‌ها: میانگین نمره کلی تنش شغلی، در میان پرستاران کودکان 09/45 ± 22/137 بود. میانگین نمره کلی خودپنداره حرفه‌ای، 06/49 ± 09/231 بود. بین میزان تنش شغلی و خودپنداره حرفه‌ای همبستگی خطی منفی وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به همبستگی خطی منفی که بین تنش شغلی و خودپنداره حرفه‌ای وجود دارد. می‌توان نتیجه گرفت، با کاهش تنش شغلی در پرستاران کودکان، خودپنداره حرفه‌ای در آن‌ها افزایش می‌یابد. همچنین با افزایش خودپنداره حرفه‌ای، تنش شغلی در پرستاران کودکان کاهش می‌یابد. با توجه به یافته فوق، پیشنهاد می‌شود در مدیریت پرستاری به مقوله خودپنداره پرستاران توجه ویژه شود.